Çocukluk edip büyüdük kardeşim
biz büyüdük bodur akasyalara rağmen
dudağın kıvrımında patlayan gülüşlerden
elimde kaldı horozlu şekerlerim,

o cadde senin bu sokak benim
yürümekle aşındı bakir hayallerim
bir gözyaşı kavanozundan süzülen
yalamakla biter mi dünya, denedim,

denedim ve çapaklandı gözeneklerim
nereye döndümse vurdumsa nereye
mumun etrafında eriyip biten pervaneye
döndüm, yüzüme döküldü çeperlerim,

pantolon cebine sığışan adamların gözleri
nasıl bakarsa sana baktım tekmil çığlıklarla
ekmeğini yedim senin içtim suyunu ey dünya
dargın değilim yine de ne yalan söyleyeyim.



(Yusuf Özkan Özburun)